Ruud Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ha, ik heb deze methode in mijn leerboek gevonden.
> Ze heet "Achterwaardse snijding". Trefwoorden zijn
> "het probleem van Snellius" en de "Methode van
> Collins". Een voorwaarde is dat je, zoals je zelf
> schrijft, de positie van de drie torens kent. Dat
> wil zeggen de coördinaten van de drie torens. Hoe
> kwam de middeleeuwer aan de coördinaten van de
> drie torens?
Een minimale meetserie eist dat je zelf aanwezig bent op twee bakens, en vandaar de hoek tussen de twee andere bakens meet, en de afstand tussen twee bakens met een directe methode bepaalt, plus één meting om de oriëntatie van één zijde ten opzichte van de pool te bepalen.
Met een paar torens rond de eigen stad kan zo een eerste vast meet-anker worden bepaald.
Zoals ik al eerder zei, kunnen over langere afstanden optredende cumulatieve meetfouten gecorrigeerd worden met astronomische metingen van de geografische breedte. En men kan werken met grote driehoeken vanaf hoge toppen, met daarbinnen fijnere netwerken voor lokale details. En dan stukken aan elkaar passen.
De Middellandse Zee (met Zwatre Zee en zo) is eigenlijk ideaal voor zo'n procedure, want er zijn overal plaatsen waar zichtcontact met eilanden mogelijk is, waardoor alle kusten met elkaar verbonden kunnen worden. En vanuit een lange historische overlevering waren ook de absolute waarden een aantal afstanden goed bekend, zodat er allerlei ijkmogelijkheden waren.
Nu ik voor het eerst de Wikipedia pagina lees van de Portolanen, zie ik daar de meeste van mijn aannames bevestigd, zoals Venetië en Genua als oorsprong, het aan elkaar passen van los geconstrueerde delen etc.
Ik deel alleen de conclusie niet dat men een mysterieuze antieke bron nodig had om dit werk te kunnen uitvoeren.
