Oeps, ik was dan ook niet volledig aangaande die marskampen. Wist wat later nog een aanvulling/wijziging in te voeren doch toen ik op [wijz. opslaan] klikte weigerde 'Dagobert' dat; de tijd is om – punt!
Niet om dit punt uitputtend te willen behandelen. Tijdelijke kampen tijdens veldtochten/expedities in vijandelijk gebied werden in principe (!) gesloopt na verblijf zodat een vijand daar geen gebruik van kon maken. Tijdelijke kampen waarbij men niet (diep) kon graven gezien de bodemgesteldheid werden omgeven door stenen te stapelen (of boomstammen) en dat liet men veelal maar (bv. bij Masada/Israel nog stenen wallen aanwezig, zo ook deels bij Gergovia).
Dat men wel eens slordig was kan voorgekomen zijn, zeker in geval van een terugtrekking onder vijandelijke druk. Bv. het loslaten van gebieden in Germania Magna na de Varus ondergang en de Rijn en Donau definitief de grens werd (na nog een oprisping door Germanicus en weer wat later Corbulo m.b.t. Frisia).
Marskampen langs geregeld gebruikte routes in eigen gebied (verplaatsingen tussen de grotere locaties) konden intact blijven, het was immers relatief veilig, en bespaarde op het graafwerk. Vooral in Engeland aan te treffen. Tevens kon men dan wat langere dagmarsen afleggen.
De meeste oefenkampen werden geslecht, betr terrein werd gedurende langere tijd gebruikt door een garnizoen. Het betreft een periode van nagenoeg 4 eeuwen Romeinse presentie.
Ook de in later tijden aflatende discipline binnen het leger kan een rol hebben gespeeld, de meeste legionairs stamden uit de veroverde gebiedsdelen.
Hoe dan ook is die concentratie van 'intacte kampjes' op de heide niet aannemelijk als zijnde Romeins.
Servus,
Vorenus
