Ik vraag me vaak af wat het bekeringsverhaal in de vroege Middeleeuwen was.
Het christelijke verhaal heeft natuurlijk enorme veranderingen ondergaan in 2000 jaar en in diverse streken: het Italiaanse pantheon waar kerken gevuld zij met altaars voor allerlei heiligen en een meest prominente plaats voor Maria, en vergeving van de zonden is een totaal andere wereld dan een Calvinistische, kaal, wit, met alleen het woord, en een onverbiddelijke predestinatie.
Wat ik me afvraag is wat het verhaal was waarmee de bewoners van ons land verleid werden aanzienlijke stukken grond af te staan aan verre kloosters. Er was natuurlijk het niet-religieuze politieke aspect van invloed krijgen in de nieuwe staatskundige realiteit, maar er zal toch ook wel een moralistische boodschap aanwezig zijn geweest.
En gezien de gewelddadige manier waarop de christelijke heerschappij gevestigd werd, zal dit toch niet dezelfde boodschap van nederigheid en naastenliefde zijn geweest die de bij onze post-moderne christelijke restanten te vinden zijn.
Was het een boodschap van onderwerping aan de ene almachtige God, zoals de kern van de Islam is, was het vooral het wonder van de wederopstanding? Aangezien de bovenklasse lijkt te zijn voorgegaan in de bekering, lijkt de gelijkheid van alle mensen ook niet de kern van de toenmalige boodschap te zijn geweest.
Kennen we bronnen waarin daadwerkelijke argumenten voor de nieuwe godsdienst worden gepresenteerd, in plaats van de talloze apocriefe wonderverhalen uit de heiligenlevens? Of zou er daadwerkelijk veel met theatrale goochelarij zijn gewerkt.
Zo kan ik het verhaal uit het leven van Liudger over de bard van Helwerd niet anders interpreteren als een vooropgezette manifestatie door een lokale edele die grootse plannen voor de plaats van zijn geslacht in de nieuwe toekomst had.