Re: Vergissing of kopieerfoutje

Dagobert Schreef:
-------------------------------------------------------
> yeb Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Één van de aanwijzingen dat die reconstructie
> > niet deugt is dat met Hispania niet Spanje werd
> > bedoeld maar Bretagne.
> >
>
> Maar natuurlijk. Want toen Hannibal in de Tweede
> Punische Oorlog vanuit Carthago door Hispania
> trok, daarna de Alpen over stak en zo Italië
> binnentrok …
>
> … die tocht verliep dus via Bretagne (hoe hij
> daar kwam vragen we ons maar niet af, al vermoed
> ik dat Carthago in Brittannië gezocht moet
> worden). Vanuit Bretagne ging Hannibal een heel
> eind naar het noordoosten. Want de Alpen die hij
> ging oversteken liggen op jouw kaart ergens ten
> oosten van Cambrai/Kamerijk. En zo kwam hij in het
> huidige België terecht. Hetgeen allemaal heel
> logisch is, want als je naar Rome wilt moet je
> immers in België zijn:
> Rome
> ... tja, dan zal heel Italië ook wel daar liggen
> .
>
>
>
> > In dit verband is het eveneens merkwaardig dat
> op
> > de originele PeutingerKaart, waarvan onder
> andere
> > gezegd wordt dat het een kaart is van het
> > voormalige Romeinse Rijk, Spanje ook niet staat
> > afgebeeld. Segment 1 met Britannia, Ierland en
> > Spanje/Portugal is een fantasie van Miller die
> > niet op het origineel teruggaat want de
> originele
> > PeutingerKaart eindigt met een verticale
> kantlijn.
>
> Ik begrijp hieruit dat jij nog nooit gehoord hebt
> van het Itinerarium Antonini.
>
>
> Groet,
> Dagobert


Dag Dagobert,

Om met het laatste te beginnen. Jij weet, gezien je artikel ‘Het westelijke deel van de Rijnweg volledig archeologisch vastgesteld. Een vergelijking met de Peutinger-kaart en het Itenerarium Antonini’, beter dan mij wat de problemen zijn met de Itinerarium Antonini. Het identificeren van plaatsen die in Romeinse routelijsten worden genoemd is, ondanks dat gedeeltes in routes betrouwbaar lijken te zijn, gedoemd te mislukken omdat de totaal afstanden niet overeenkomen. Dat geldt niet alleen in gebieden waarvan verondersteld wordt dat die in Germania lagen, maar net zo goed in Spanje of Italië.
Verder verwijs ik voor wat deze opmerking betreft naar:
orbis.stanford.edu/assets/Peralta_ORBISandAncientItineraries.pdf
Hierin wordt opgesomd wat de problemen met de Romeins routelijsten (het zijn geen wegenkaarten) zoals het Itinerarium Antonini zijn en dat het onderzoek ernaar nog steeds gaande is.

Dan het volgende:
In mijn redenering (zie mijn artikel De Nieuwe Kaart van Germania) werden met de door Tacitus genoemde ‘Raetische Alpen’, op de hoogste heuvels waarvan de Rhenus/de Selle met in haar verlengde Schelde ontsprong, de tegenwoordige Collines de Thiérache bedoeld.

In mijn redenering kwam Hannibal die vanuit Bretagne de Loire overstak in het gebied ten zuiden van de Rhodanus/Loire terecht. Er staat nergens vermeld dat hij opnieuw de Rhodanus overstak voordat hij de ‘alpen’ overtrok. Hieruit volgt dat die ‘alpen’ ook ten zuiden van de Loire moeten worden gezocht. Van de alpen of bergen waar Hannibal overheen trok wordt ook nergens gezegd dat het de ‘Raetische’ (wat een nadere aanduiding is) alpen betrof. In mijn redenering wordt met de alpen, waar Hannibal overheen trok, het midden in Frankrijk gelegen Centraal Massief, een groot uitgestrekt vulkanisch gebergte dat een groot gedeelte van deze regio bestrijkt, bedoeld.

Op basis van mijn Nieuwe Kaart van Germania werd volgens mijn onderzoek met de noordgrens van het Antieke Italia de Vesle met in haar verlengde de Aisne bedoeld (zie eerdere posting van 03 maart 2016 19:53 in de topic ‘Rhenus / Rijn’). Omdat door Polybius wordt gesteld dat de Rhodanus een rivier was die naar het westen stroomde en één van haar armen in de Oceaan uitmondde, werd Narbonensis Gallia een gebied dat lag langs de westkust van Frankrijk. Door deze aanwijzing krijgt het Antieke Italia eveneens een westelijke begrenzing langs de westkust van Frankrijk.

In De Bello Gallico, Boek V,1 geeft Julius Caesar een hiermee in overeenstemming zijnde merkwaardige aanwijzing. Het betreft een aanwijzing over de zee waaraan zijn vaderland Italia grensde:

‘Earum modum formamque demonstrat. Ad celeritatem onerandi subductionesque paulo facit humiliores quam quibus in nostro mari uti consuevimus, atque id eo magis, quod propter crebras commutationes aestuum minus magnos ibi fluctus fieri cognoverat;’
Bron: Caesar, J. (58-51 v.Chr.). De Bello Gallico, V,1
[www.koxkollum.nl]

Doesburg vertaalt dit in:
‘Hij gaf tevens de constructie en de gedaante ervan aan. Om ze snel te kunnen laden en op het land te kunnen trekken, liet hij ze wat vlakker maken dan onze gewone schepen in de Middellandsche Zee; en dat des te eerder, omdat, naar hij ervaren had, wegens de menigvuldige wisselingen van eb en vloed de golven hier minder hoog gaan.’
Caesar, J. (58-51 v.Chr.). De Bello Gallico, V,1 Vertaling: Dr. J.J. Doesburg
[www.koxkollum.nl]

De merkwaardigheid van de aanwijzing zit hierin, dat wanneer, zoals de traditie het wil en zoals in bovenstaande vertaling, met ‘nostro mare’ de Middellandse Zee werd bedoeld, begrepen zou moeten worden dat in de Middellandse Zee de golven door werking van eb en vloed veel hoger gingen dan in de Noordzee. Dat het omgekeerde het geval is, rechtvaardigt de conclusie dat Caesar met ‘nostro mare’ niet de Middellandse Zee bedoelde maar een langs de westkust van Frankrijk gelegen baai.

Nadere onderzoek bracht mij bij een artikel van Elmer Truesdell Merrill (1860-1936) genaamd ‘On Certain ancient Errors in Geographical Orientation’. Source: The Classical Journal, Vol. 12, No. 2 (Nov., 1916), pp. 88-101
Published by: The Classical Association of the Middle West and South, Inc. (CAMWS)
Bron: [www.jstor.org]
Merrill wijst hierin op een geografische puzzel die hem opviel bij het lezen van twee teksten van opnieuw Julius Caesar.
De eerste van de door Merrill bedoelde teksten:
‘Aquitania a Garumna flumine ad Pyrenaeos montes et eam partem Oceani quae est ad Hispaniam pertinet; spectat inter occasum solis et septentriones.’
Bron: Caesar, J. (58-51 v.Chr.). Bellum Gallicum, Boek I,1
www.koxkollum.nl/caesar/opera/opera.htm

Nederlandse vertaling:
‘Aquitanië strekt zich uit van de Garumna tot de Pyreneeën en tot dat deel van den Oceaan, dat Spanje bespoelt; het ligt tegen het noordwesten gekeerd.’
Bron: Caesar, J. (58-51 v.Chr.). Bellum Gallicum, Boek I,1
Vertaling: Dr. J. J. Doesburg. [www.koxkollum.nl]

Opgemerkt dient te worden dat in de oorspronkelijke tekst niet Spanje staat maar Hispania.

De tweede van de door Merrill bedoelde teksten:
‘Insula natura triquetra, cuius unum latus est contra Galliam. Huius lateris alter angulus, qui est ad Cantium, quo fere omnes ex Gallia naves appelluntur, ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat. Hoc pertinet circiter mila passuum quingenta. Alterum vergit ad Hispaniam atque occidentem solem; qua ex parte est Hibernia, dimidio minor, ut aestimatur, quam Britannia, sed pari spatio transmissus atque ex Gallia est in Britanniam.’
Bron: Caesar, J. (58-51 v.Chr.). Bellum Gallicum, Boek V,13
www.koxkollum.nl/caesar/opera/opera.htm

Nederlandse vertaling:
‘Het eiland heeft den vorm van een driehoek, welks ééne zijde tegen Gallië is gekeerd. De eene hoek van deze zijde, bij Cantium (Kent), waar bijna alle schepen uit Gallië landen, ligt tegen het oosten, de andere, lager, tegen het zuiden. Deze zijde is ongeveer 500 mijlen lang. De andere zijde heeft haar richting naar Spanje en het westen heen; aan deze ligt Hibernië (Ierland), naar schatting de helft kleiner dan Britannië, maar even ver van Britannië, als dit van Gallië verwijderd is.’
Bron: Caesar, J. (58-51 v.Chr.). Bellum Gallicum, Boek V,13
Vertaling: Dr. J. J. Doesburg. [www.koxkollum.nl]

Wat Merrill in het tweede tekst opviel is dat van die kust van het eiland Britannia welke naar Ierland en het westen ligt gekeerd Caesar zegt dat die haar richting heeft naar Hispania. Volgens de tegenwoordig geldende windroos ligt de naar Ierland gekeerde kust van Britannia eveneens naar het westen gekeerd. Hispania, als zijnde Spanje, komt in overeenstemming hiermee, volgens Caesars zienswijze, net zoals wij het zien, in het zuiden te liggen. Men zou dan ook verwachten dat van het in het eerste tekst genoemde Aquitania eveneens zou zijn gezegd dat het naar het zuiden ligt gekeerd. Caesar, merkt Merrill op, stelt echter dat Aquitania naar het noordwesten ligt gekeerd. In een poging dit geografische probleem opgelost te krijgen zoekt Merrill verder en vindt dan dat ook andere antieke schrijvers Hispania tegenover Britannia situeren.
Het betreft teksten van Strabon, Appian over de situering van Aquitanië en de Pyreneeën, van en Plinius de Oudere, Tacitus en Orosius over de situering van Hispania en Polybius over de richting waarin de Rhodanus stroomde.
De tekst van Strabon waarin hij stelt dat Aquitania en de Pyreneeën recht lagen tegenover de uiterste punt van Britannia, gaf ik in mijn eerdere posting van 23 mei 2019 11:13 in de topic ‘Vergissing of kopieerfoutje’.

Als informerende tekst over de vraag welk gebied met Hispania werd bedoeld kan aan die tekst de niet door Merrill genoemde maar door Strabon ook verstrekte volgende informatie over de vorm van Hispania en haar west-oost ligging worden toegevoegd:
‘In shape it resembles a hide stretched out in length from west to east, …..
Bron: Strabon. (20 v.Chr.-20 n.Chr.). Geographica, 3.1.3
Engelse vertaling: H.C. Hamilton, Esq., W. Falconer, M.A., Ed.
[www.perseus.tufts.edu]
In deze tekst wijst Strabon erop dat Hispania een gebied was dat zich van het westen uitstrekte naar het oosten. Opnieuw een aanwijzing dat met Hispania niet Spanje, dat zich van het noorden naar het zuiden uitstrekt, werd bedoeld maar Bretagne dat in de oost-west richting ligt gesitueerd.

Nadat hij er op gewezen heeft dat naar zijn oordeel, in de loop van de tijd een geografische traditie is ontstaan die er, door op achtereenvolgende geografen uitgeoefende druk en populaire ideeën, naar neigt zichzelf in stand te houden, loopt Merrill mogelijke verklaringen voor dit geografische probleem na zonder echter tot een oplossing te komen.

Verder onderzoek bracht mij bij het uit 2017 daterende boek The Iberian Peninsula in Ptolemy’s Geography, orings of the coordinates and textual history van Olivier Defaux te vinden op: [edition-topoi.org]. In dat boek wijst Defaux er op dat van de opgaven van Ptolemaeus betreffende het schiereiland Hispania, geen enkele met zekerheid valt terug te voeren op een plaats in Spanje en dat Ptolemaeus langs de westelijke- en de noordelijke kustlijnen enorme fouten maakte. Dat aan de hand van de coördinaten van Ptolemaeus geen plaatsen in Spanje kunnen worden geïdentificeerd werd overigens op dit forum ook al door Dagobert op 04 april 2016 14:07 vastgesteld in de topic: ‘Totaalbeeld en geologische realteit’. Hetzelfde was Dagobert ook al wat betreft de identificatie van de coördinaten van Ptolemaeus in Italië en Duitsland duidelijk geworden, want diezelfde posting luidt:
‘Elke poging om in welke regio dan ook te proberen plaatsen te identificeren aan de hand van de coördinaten van Ptolemaeus is gedoemd te mislukken. Dat geldt niet alleen in Germania Magna, maar net zo goed in Spanje of Italië.’
Hier volgen enkele citaten uit het boek van Defaux:

Defaux in het algemeen over de locaties in Hispania zijnde Spanje:
‘Many of Ptolemy’s toponyms remain unknown to modern scholars, even those in well-known areas such as the Iberian peninsula. There are dozens of Iberian toponyms that are attested only in the Geography, hence for which one has no point of comparison and no clue as to a modern location: the cities or towns of Chrētina (Χρητίνα) and Arabriga (Ἀράβριγα) which Ptolemy locates to the north of the Tagus River, or of Moroica (Μοροίκα) and Brauon (Βραῦον) in the upper Ebro valley are examples of toponyms of which we know nothing, despite the fact that the Iberian peninsula of Antiquity has been studied for decades.’ (p. 119)

‘Obtaining the precise locations of certain ancient coastal places and features, such as the mouths of rivers, estuaries and harbours, can often be problematic. Likewise, locating intermediate points along rivers, their sources, the extremities or ‘the middle’ of mountain ranges and archipelagos – as they appear in the nomenclature of Ptolemy’s catalogue – as well as the administrative boundaries cannot, in many cases, be accurately determined.’ (p. 267)

Defaux over de Middellandse Zeekust van Hispania zijnde Spanje:
‘These successive distortions in longitude have resulted in the coast being stretched eastwards, thereby increasing both its longitude and its length.’ (p. 271)

Defaux over de situering van Hispania zijnde Spanje:
‘From Calpē to the Temple of Hera, the localities show a shift westwards and the area appears stretched longitudinally, although there is no latitudinal distortion. The Libyan localities, from the Heptadelphoi Mountain to Cape Kōtes, show the same distortions. From the Temple of Hera northwards to the mouths of the Baetis River, a similar longitudinal shift westwards can be observed, but paired with a slight latitudinal shift northwards and a counterclockwise rotation. Finally, from the Baetis to the Sacred Cape, a larger longitudinal (about 1°30’) shift westwards is visible, with the localities deviating progressively northwards. Thus, in comparison with the coast’s actual shape, Ptolemy’s coastline shows a clockwise rotation. In the Geography, Ptolemy has clearly oriented the coast in a south-east–north-west direction, whereas in fact it runs in an east–west direction.’ (p. 292, p.293)

Defaux over de west- en noordkust van Hispania zijnde Spanje:
‘All the localities show an important longitudinal and latitudinal shift north-eastwards (Fig. 50), compared with the actual coastlines (Fig. 51 and Fig. 52). Two distinct groups can be identified: the localities on the western coast, that is, from the mouth of the Callipous River to Cape Nerion, are affected by a shift north-eastwards, which increases slightly the further north one goes. Together, this makes the coast in the Geography expand and rotate slightly in a clockwise direction. The places on the northern coastline also show a north-eastward shift, with a much larger distortion than the western coast.’ (p.311)

‘Many toponyms of the northern and north-western littoral (Fig. 70 and Fig. 71) – the Altars of Sestius, the mouth of the Vir River and its neighbouring nameless cape, the mouth of the Nabius River as well as the cities of Noega Oukesia and Menosca – have not been satisfactorily identified and/or located, and so several displacement vectors are missing.’ (p. 337)

‘The overestimation of the size of Ptolemy’s gulfs is another notable characteristic
of the northern and north-western coasts (Fig. 74).’ (p. 343)

‘The vast and deep gulf to the west of the Pyrenees on Ptolemy’s map tallies only partially with the information that can be found in the sources. Between the mouth of the Navia(llouiōn) River and Cape Oiarsō, there are three bays, delimited by the cities of Noega Oukesia and Menosca… However, since the cities of Noega Oukesia and Menosca have not been credibly identified or located, one cannot position the coast in relation to these points. The three bays, depicted on the map as deep hollows, form a sharp break in the coastline, ….’ (p. 344)

Defaux over locaties in het binnenland van Hispania zijnde Spanje:
‘However, the courses of the Baetis, Anas, Ebro, Tagus, Durius and the Minius, from their sources to their river mouths, cannot be reproduced with any great certainty from the information provided on them in the Geography.’ (p. 376)

‘Some of the localities for which there was plenty of information could have been determined using the available distances and geometrical constructions. However, it is also plausible that some important inland cities were only roughly located on to the map and that they were then taken as the basis for locating the remaining localities.’ (p. 406)

Een andere benadering van de opgaven van Ptolemaeus betreffende Hispania:
De uiteenzetting van Defaux komt erop feitelijk op neer dat, net zoals Dagobert stelt, met Ptolemaeus’ Hispania niet Spanje bedoeld kan zijn.
Omdat zij na jarenlang onderzoek niet waren terug te voeren op plaatsen of riviermondingen in Spanje werd nu onderzocht of het mogelijk was Ptolemaeus’ opgaven betreffende Hispania in Bretagne konden worden aangewezen.

Toen Ptolemaeus’ opgaven betreffende Hibernia, Albion, Hispania en Gallia, die door Merrill wel wordt genoemd maar niet in zijn onderzoek betrokken, op één kaart werden uitgezet, kwam naar voren dat deze gebieden één geografische eenheid vormden, rustend op één en hetzelfde, exact op het noorden gericht, coördinatenstelsel. Dit bleek uit het feit dat de opgaven van die locaties waar Albion en Gallia het dichtst bij elkaar liggen, volledig op elkaar aansloten. Aan de kant van Albion was dat Cantium Promontory (22°00-54°00) en aan de kant van Gallia waren dat Gesoriacum (22°30-53°30) en Itium Promontory (22°15-52°30). Het bleek eveneens uit de opgave van de monding van de Sequana (20°-51°30) waarmee de Seine werd bedoeld. De monding van de Sequana lag volgens Ptolemaeus’ opgaven namelijk op precies dezelfde plek tegenover Albion als de monding van de Seine tegenover Engeland op een huidige kaart. Op de nieuwe opgezette kaart kwamen echter vanaf de Sequana/Seine naar het zuiden gaand, vijf eigenaardige verschijnselen naar voren.
Het eerste eigenaardige verschijnsel was dat wanneer met Hispania Spanje werd bedoeld, dat deel van de Franse westkust ontbrak dat zich uitstrekt van de Pyreneeën tot de noordkust van Bretagne, waardoor de indruk werd gewekt dat met Hispania niet Spanje werd bedoeld maar Bretagne.
Het tweede eigenaardige verschijnsel was dat Ptolemaeus’ Hispania zich niet naar zuiden uitstrekte zoals Spanje, maar naar het westen zoals Bretagne.
Het derde eigenaardige verschijnsel was dat Hispania door ‘Ptolemaeus’ kleiner werd afgebeeld dan Spanje, maar groter dan Bretagne.
Het vierde eigenaardige verschijnsel was dat de kust van Ptolemaeus’ Hispania met al haar inhammen in zeer grote mate overeenkwam met de grillige kust van Bretagne met al haar baaien.
Het vijfde eigenaardige verschijnsel was dat de mondingen van de rivieren allemaal geïdentificeerd konden worden in Bretagne.

Gesteld dat met Hispania Bretagne werd bedoeld dan werd met de Pyreneeën, die volgens Strabon Keltica van Iberia scheidden, de zich van het noorden naar het zuiden uitstrekkende oostelijke zone van het Armoricaans Massief bedoeld. Lugdunensis strekte zich vanaf de Sequana/Seine langs de zee uit tot aan de Garumna, tegenwoordig de Rance. Vanaf de Rance strekte Aquitania zich in het noordwesten van Bretagne uit tot aan de Oeasso Promontorium, tegenwoordig Point de Roselier. Vanaf hier strekte de noordkust van Tarraconensis zich eerst naar het westen uit tot aan Norion Promontorium, door Strabon Sacred Promontory genoemd en tegenwoordig de Côte de Granite Rose. Opvallend is dat deze situeringen van Aquitania in het noordwesten van Bretagne en een hierop aansluitend zich naar het westen uitstrekkend Tarraconensis, als deel van Hispania, volledig overeenstemmen met de door Julius Caesar verstrekte situeringen van deze gebieden ten opzichte van elkaar en van Strabon dat Hispania zich uitstrekte van het westen naar het oosten.
Vanaf de Côte de Granite Rose strekte de westkust van Tarraconensis zich naar het zuiden uit tot aan de rivier de Dorius de tegenwoordige Morlaix. Vanaf deze rivier strekte de kust van Lusitania zich uit tot aan de Anas rivier, de tegenwoordige Élorn. Vanaf deze rivier strekte Baetica zich eerst langs de westkust en vervolgens langs de zuidkust van Bretagne uit. Daar waar deze kusten elkaar kruisen lag het door Ptolemaeus en Strabon genoemde Nerium Promontorium. Hier begon een baai en stond de Tempel van Juno. Tegenwoordig staat hier de St. Peter Chapel bij Penmarc’h. Van hier naar het oosten gaand vinden we op 7°30-36°15 de Calpe Mountain en the Pillars of the Inner Sea, waarvan traditioneel wordt gedacht dat er Gibraltar, waar de zeestraat tussen Spanje en Afrika ligt, mee werd bedoeld. Met Calpe Mountain en de Pillars of the Inner Sea zou, wanneer met Hispania Bretagne werd bedoeld, het in het Frans departement Morbihan gelegen schiereiland Quiberon en het hier tegenover liggende eiland Belle Île en Mer, beide bekend vanwege hun uit rotsen gebeitelde wilde kusten, kunnen zijn bedoeld. Opmerkelijk is dat in diezelfde streek zich het, uit duizenden opgerichte stelai bestaande, megalietencentrum van Carnac bevindt.
Baetica eindigde bij Baria Town de huidige plaats Saint-Nazaire. Hier begon de zuidkust van Tarraconensis dat zich uitstrekte tot aan de plaats waar de tempel ter ere van Venus stond, niet ver ten noordwesten van de monding van de rivier Illeris, tegenwoordig de Vilaine. Vanaf hier strekte Narbonensis, dat naast Baetica, Lusitania en Tarraconensis als vierde provincie van Hispania kan worden aangemerkt, zich uit tot aan de monding van de Varus rivier op 27°30-43°00, tegenwoordig de Vie. In Narbonensis vinden we op 22°50- 42°40 en 23°00-42°50 de twee mondingen van de Rhodanus, tegenwoordig de Loire. Stroomopwaarts lag Lugdunum het tegenwoordig Nantes en niet zoals door de traditie wordt gesteld het langs de Rhône gelegen Lyon. Bij Lugdunum/Nantes stroomde de Eridanus/Erdre uit in de Rhodanus/Loire en ligt het eiland Ile de Nantes/het Antieke eiland Electris in die rivier, waar het barnsteen aan land werd gebracht.
Een uur gaans vanaf de monding van de Rhodanus/Loire lag Massalia het tegenwoordig Sémaphore de la Pointe Saint Gildas.
Pytheas vertrok voor zijn ontdekkingsreis rond Britannia, die een enorme invloed had op de Antieke Wereld, dan ook niet vanuit het langs de Middellandse Zee gelegen Marseille, volgens de gebruikelijke uitleg Massalia, maar vanuit het tegenover Britannia gelegen Sémaphore de la Pointe Saint Gildas.
Vanaf de Vie begon in zuidelijke richting het gebied van het Antieke Italia. In aanloop naar de tijd waarin Julius Caesar leefde breidde Italia zich in noordoostelijke richting over het midden van Frankrijk uit.
De monding van de rivier de Tiber vinden we op 36°30-41°30 en de stad Roma op 36°40-41°40. Met de Tiber werd de Charente bedoeld en met het Antieke Roma het tegenwoordige Saintes.

Omdat zij niet waren terug te voeren op plaatsen in Duitsland had ik reeds aan de hand van Ptolemaeus’ coördinaten betreffende Germania een Nieuwe kaart van Germania getekend die op deze website is te vinden in mijn artikel ‘De Nieuwe Kaart van Germania’. Wanneer met Magna-Germania een gebied in Frankrijk werd bedoeld in plaats van Duitsland en met Hispania niet Spanje maar Bretagne moet de conclusie getrokken worden dat ons zowel op de aan Ptolemaeus toegeschreven Regionale kaarten als de aan hem toegeschreven Wereldkaart, een Antieke Wereld wordt voorgespiegeld die nooit op deze wijze door de Antieke schrijvers, waaronder Ptolemaeus, is beschreven en ook niet zo door hen werd gezien. Het Romeins Rijk was ook lang zo niet zo groot als ons wordt voorgespiegeld. Gebieden gelegen rond de Middellandse Zee maakten er geen deel vanuit; het Romeinse Rijk bestond uit gebieden die lagen rond het Kanaal.

De identificatie van het Romeinse Rijk met gebieden rond de Middellandse Zee begon in de 13e eeuw toen het Antieke Roma/Saintes in verval raakte en in 1305 de Franse koning Filips IV in verband met de verwarde toestand in Roma/Saintes de paus ervan wist te overtuigen dat het verstandig was in Avignon te gaan wonen. In 1377 maakte paus Gregorius XI definitief een einde aan het verblijf van de pausen in Frankrijk door zich in het Vaticaan in het tegenwoordige Rome, het Nieuwe Rome, te vestigen.

Wanneer met Hispania Bretagne werd bedoeld komen, de Pillars of the Inner Sea ofwel de Zuilen van Hercules ergens langs de zuidkust van Bretagne te staan en werd Hispania/Bretagne daar ter plaatse door een zeestraat van het Antieke Libya/Africa gescheiden. Aangezien er tegenwoordig geen land ligt ten zuiden van Bretagne, kan het Antieke Libya/Africa gezien worden als het ooit bestaan hebbende EilandenRijk Atlantis. Dit betekent dat het EilandenRijk Atlantis/Libya/Africa niet aangezien moet worden voor delen van Noord-Afrika of voor een voor de kust van Gibraltar in de Atlantische Oceaan gelegen gebied, maar gezocht moet worden in het, tussen Engeland en Frankrijk, gelegen Kanaal. De gladde, ondiepe basisbodem van het Kanaal is meer dan 500 km lang en loopt langzaam af van het Nauw van Calais, dat rond het begin van de jaartelling veel minder breed was dan tegenwoordig, naar de ten westen van een lijn getrokken tussen Bretagne en Cornwall gelegen rand van het continentale plat.

Omdat de historici zich niet voor kunnen stellen dat met Hispania niet Spanje bedoeld zou zijn, beschuldigd men ook de volgende kroniekschrijver van het maken van vergissingen. Deze vermeende vergissingen betreffen geografische aanwijzingen die vermeld worden in een verslag van een inval van de Noormannen in Hispania in 844.

De eerste vermeende vergissing betreft een verwijzing naar de Middellandse Zee.
Ibn Hayyan schrijft in zijn Al Muqtabis dat de Noormannen vanuit de Middellandse Zee naar de westelijke kust van Andalusië voeren. Deze geografische aanwijzing wordt door historici als een door Ibn Hayyan gemaakte vergissing beoordeeld omdat de Noormannen uit het noorden kwamen, wat ook op te maken is uit Ibn Hayyan’s verslag, en niet uit het oosten. De aanwijzing van Ibn Hayyan wijst er echter op dat, net zoals uit mijn onderzoek naar voren komt, met de Antieke Middellandse Zee niet de tegenwoordige Middellandse Zee werd bedoeld maar een zee die lag tussen de westkust van Frankrijk en een Eilandenrijk Atlantis/ Africa/Libya dat voorzover het toen nog bestond, tussen Engeland en Frankrijk in het Kanaal lag.

De tweede vermeende vergissing betreft een verwijzing naar de plaats Pamplona.
Aan het eind van de tekst vertelt Ibn Hayyan dat de Noormannen hun weg vervolgden en naar Pamplona zeilden. Pamplona is echter vanaf zowel de oost- als de westkust van Spanje niet over een rivier te bereiken. Een antieke naam van Pamplona was Pompelon. Volgens de opgaven van Ptolemaeus lag Pompelon (15°00-43°45). aan de rivier Deva (monding op 13°45-44°25). Gesteld dat met Hispania niet Spanje werd bedoeld maar Bretagne, werd met de Deva de Ranche bedoeld en met het Antieke Pamplona/Pompelon niet het tegenwoordige Pamplona in Spanje maar Dinan aan de noordkust van Bretagne. Dinan ligt 22 km van zee, maar is vanaf zee bereikbaar via de rivier de Ranche, door Ptolemaeus de Deva genoemd.

Omdat het in het Kanaal gelegen EilandenRijk Atlantis/Libya/Africa niet meer bestaat moet de schokkende conclusie worden getrokken dat alle ooit in het Kanaal gelegen eilanden en gebieden die met een aparte naam door de antieke schrijvers worden genoemd, waaronder het Antieke Egypte en het Antieke Ethopië, die in de traditionele uitleg verward worden met het Tegenwoordige Egypte en het Tegenwoordige Ethopië, niet meer bestaan; zij liggen allen onder de golven van het Kanaal bedolven. Het is ook dit gebied waar volgens Plinius in het begin van hoofdstuk 95. (93.) van zijn The Natural History, waarin hij een verhandeling geeft over wat de aarde werd aangedaan door overstromingen en aardbevingen, ‘kerkhoven van steden’, liggen.

De oorzaak van de verwarring moet gezocht worden in een politiek-economisch fenomeen, namelijk het Westers kolonialisme sinds de 15e eeuw, waarbij grote gebieden ten oosten en ten zuiden van de Middellandse Zee werden verkend, veroverd of geëxploiteerd en van namen voorzien die men vond in de geschriften van de antieke schrijvers.

In de 16e eeuw werd reeds geschreven over het merkwaardige verband dat in Keltische mythen en sages wordt gelegd tussen het Antieke Judea, dat tijdens de derde Joodse opstand (132-135 n.Chr.) door de Romeinen van de kaart werd geveegd, en Britannia. Hieronder volgt een greep uit een rij van boeken waarin onopgeloste historische vraagstukken worden behandeld en boeken waarin de traditionele uitleg van de geschiedschrijving van het Antieke Israël en het Joodse volk aan de kaak wordt gesteld of daarmee in verband staan:

1794 Richard Brothers: A revealed knowledge of the prophecies and times
1806 Charles-Joseph de Graeve: République des Champs élysées, ou, Monde ancien
1840 John Wilson: Our Israelitish Origins
1871 Edward Hine: The British Nation identified with Lost Israel
1873 Anna Wilkes Ireland: Ur of the Chaldees
1875 J. C. Gawler: Our Scythian Ancestors
1879 John Pym Yeatman: The Shemetic Origin of the Nations of Western Europe
1882 Ignatius Donnelly: Atlantis: The Antediluvian World
1883 Ignatius Donnelly: Ragnarok, the Age of Fire and Gravel
1890 Colonel Garnier: Israel in Britain
1904 Edwin Johnson: The rise of English Culture
1925 Comyns Beaumont: The Riddle of the Earth
1947 Comyns Beaumont: Britain the key to world history
1950 Immanuel Velikovsky: Worlds in Collision
1967 Douglas Morton Dunlop: The History of the Jewish Khazars
1976 Arthur Koestler: The Thirteenth Tribe
1987 Jean Markale: Carnac et l’énigme de l’Atlantide
1990 Iman Wilkens: Where Troy Once Stood
1993 Yair Davidy: The Tribes
1995 David Rohl: Pharaohs and Kings: A Biblical Quest
2001 Finkelstein en Silberman: The Bible Unearthed: Archaeology's New Vision of Ancient Israel and the Origin of Its Sacred Texts
2002 David Rohl: In Search of Eden
2005 David Rohl: The Bible: Myth or Reality
2005 R. Grishin en V.Melamed: The Medieval Empire of the Israelites
2009 Shlomo Sand: The Invention of the Jewish People
2012 Shlomo Sand: The Invention of the Land of Israel
2013 Ari Shavit: My Promised Land: The Triumph and Tragedy of Israël
2015 David Rohl: Exodus – Myth or History?

Groet,
Yeb