Ik zou heel voorzichtig zijn met die duiding van tufsteen.
1) voor zo ver ik weet is tufsteen niet gebruikt bij romeinse wegen waar ik in NL e.o. over heb gelezen.
2) Er zouden in de Wieringermeer ook wegen met/van tufsteen zijn geweest en daar bleek het uiteindelijk samen te hangen met de vroeg/hoogmiddeleeuwse zoutwinning van zee+veen.
3) Landschapstechnisch klopt het niet. Er gaan vele verhalen over het stuk 'bos' tussen Medemblik en Stavoren. Ik heb dergelijke verhalen zo veel mogelijk nagespoord en kwam uit bij een 17e-eeuwer die bekend staat als fantast. Echte bronnen over een bos daar dat zou zijn verspoeld ken ik niet. Mijn huidige hypothese is dat hier altijd al (vanaf romeinse tijd) een brede doorgang was met eromheen mogelijk vrij vlakke grond. Enkhuizen lijkt voor de 13e eeuw tot ¿500m? oostelijker te hebben geleden en zal nabij het water zijn geweest. Stavoren juist 1km westelijker. Dat laat nog een flinke strook ertussen. Er zijn mij geen verwijzingen bekend van echte verdronken dorpen uit de bronnen en archeologie in dit gebied. Dit in tegenstelling tot bij de Noordoostpolder en Wieringermeer waar duidelijk dorpen weg zijn. Nu zijn niet alle dorpen uit bronnen bekend voor ze in de 13e-14e eeuw verdwenen (de vloed van 1170 kan in mijn ogen bodemkundig en watertechnisch deze gevolgen niet hebben), dus het argument is niet geheel sluitend. Maar juist dorpen aan een centrale handelsroute met twee centrale plaatsen en relatief vroege vermeldingen van lijsten dorpen (1132/1243/1245) zou hier wel aanwijzingen toe moeten hebben gegeven. Kortom: hier was in mijn ogen nat kwelderland dat grotendeels ongeschikt was tot bewoning/ontginning, met een grote (splitsende?) rivier er door heen, of meer er langs. Daar kan je geen romeinse weg krijgen.
