Dagobert is al behoorlijk ver in het analyseren van alle documenten uit de vroege middeleeuwen al staan er nog wat hele pittige documenten te wachten.
Maar misschien kunnen we toch al kijken naar in welke richting de discussie kan gaan. En we staan daar niet alleen in. Getuige het ontstaan van "Saksische studies" waarvan zo nu en dan een analyse weer even voor het voetlicht komt op Academia.edu.
Zoals
"Saksische etniciteit en archeologische interpretatie in vroegmiddeleeuws Engeland. Studies in Saxon Studies 12, 1999, pp. 109-122. Door Heinrich Härke"
Het (vertaalde) voorwoord van het artikel is intrigerend. Dit is dus vanuit het perspectief van de Saksen in Engeland.
Quote
Kritische bespreking van het gebruik van etnische identificaties en labels in het geval van de Angelsaksische nederzetting in Engeland. Conclusies: Het is essentieel om op te merken dat de fusie van immigranten en autochtonen niet resulteerde in een gemengde cultuur, maar – voor zover we kunnen beoordelen op basis van materiële cultuur en taal – eerder in een puur Germaanse cultuur. Dit illustreert duidelijk het probleem van etnische interpretatie: hier was de belangrijkste demografische component blijkbaar eerst archeologisch onzichtbaar en vervolgens "Angelsaksisch". Een voortzetting van het proces van "saksisering" van de inheemse bevolking in Wessex is duidelijk na de inlijving van het Keltische koninkrijk Dumnonia (in twee fasen, na 658 en 838), wat leidde tot uitgebreide acculturatie zonder significante Saksische immigratie. Een zeer vergelijkbaar proces van "verengelsing" moet hebben plaatsgevonden tijdens de westwaartse en noordwaartse uitbreiding van het koninkrijk Northumbria in de 7e eeuw. Vanwege het gebrek aan bruikbaar archeologisch bewijs en duidelijke bronnen kan men slechts aannemen dat de assimilatie en acculturatie van de Britten ergens tussen het begin van de 8e en het einde van de 9e eeuw voltooid was. Maar dit was natuurlijk slechts de conclusie van een lang proces dat blijkbaar al in de 7e eeuw was begonnen, en op het moment van landverwerving door puur mannelijke groepen, zelfs veel eerder. Toen Bonifatius, na de nederlaag van de Oude Saksen door Karel Martel in 738, zich beriep op hun bloedverwantschap met de nu christelijke Saksen op het vasteland, waren deze laatsten hooguit naamgenoten, maar nauwelijks "van hetzelfde vlees en bloed" als de Saksen op het vasteland. De Saksen op het vasteland waren inmiddels een "nieuwe stam" geworden door een proces dat misschien wel veel overeenkomsten vertoont met het ontstaan van nieuwe stammen tijdens de Germaanse kolonisatie in het oosten, maar dat zich onderscheidde door het behoud van de oude naam.
Dit lijkt wel heel erg op wat er mi met de bewoners van Friesland gebeurde. De oude Friezen trokken weg en de nieuwe Friezen kwamen. De reden waarom die nieuwe bewoners ook Friezen kwamen te heten, was omdat ze in Friesland woonden.
Bij de Saksen kan iets dergelijks zijn gebeurd, waarbij er geen aanwijsbaar Saksenland is, maar de oude Saksen een naam kregen door een gemeenschappelijke eigenschap terwijl ze her en der langs de kusten nederzettingen hadden. (Sassenheim?)
Uit niets blijkt wat die gemeenschappeliljke eigenschap is, behalve het gebruik van dat korte, eenzijdig scherpe zwaard.
Toch intrigerend dat (misschien) de Saksen van het vaste land enkel en alleen de naam erfden, maar verder totaal geen relatie hebben gehad met de Saksen in Engeland....
Eigenlijk wel een charmante gedachte....
Groeten, Lolke
